Rozdział 10 - "Kochasz ją, prawda?"

-Sting? Stinguuu...- Zawołała, wchodząc do ciemnego pomieszczenia, w którym cisza była aż nadto przytłaczająca. Pisnęła, kiedy męska ręka zasłoniła jej usta, a druga unieruchomił
-Kim jesteś i dlaczego wyglądasz jak Lou?- Zapytał znany jej głos.
-J-j-jestem Lou.- Wymamrotała w jego dłoń.
-Nie kłam. Lou by mnie nie wołała,tylko powiedziałaby coś w stylu "Wyłaź idioto!".- Powiedział przybliżając usta do jej ucha, aby ostatnie zdanie wyszeptać. -Więc z łaski swojej wytłumacz mi kim jesteś i gdzie do cholery jest moja dziewczyna.- Warknął szeptem, powoli zdejmując dłoń z jej ust.
-Nie wierzę, że to mówię, ale ja jestem twoją dziewczyną! Tylko że inną... Jestem magiem, a teraz jestem tu i... Ugh! To jest chore!- Jęknęła blondynka wyrywając mu się. Odwróciła się przodem i zlustrowała chłopaka wzrokiem. Jeansy, granatowe adidasy, szary t-shirt i nieśmiertelniki.
-A już myślałem, że masz kaca...-Westchnął niebieskooki. -Skoro ty jesteś tu... To gdzie Lou? Znaczy... ta prawdziwa.- Zapytał po chwili.
-Bo ja wiem? Nie wiem nawet co mnie tu przeniosło, więc skąd mam wiedzieć coś takiego?!- Warknęła, aby po chwili się opanować. -Muszę wrócić do domu. Ale tego prawdziwego. Z magią, gdzie Nikki i Lily są kotami, a my nie jesteśmy razem- Westchnęła cicho.
-Nicole kotem?! Jak bardzo wkurwiająca musi być w twoim "świecie"...?- Mruknął pod nosem.
-Chwila! Dlaczego mi wierzysz? W końcu... mogę być na haju albo pijana.- Zapytała podejrzliwie.
-Byłem kiedyś w tym drugim Fiore... Magia to fantastyczna sprawa...- Uśmiechnął się lekko. -Wydostałem się stamtąd dzięki Rogue'owi i Levy. Chodziło o jakieś zaklęcie, chyba.- Powiedział po chwilowym zastanowieniu.
-Jak tam trafiłeś?- Z ust blondynki wydostało się kolejne pytanie.
-Miałem wypadek na motorze. Tutaj, byłem w śpiączce. Tam, zastępowałem magicznego Stinga. Wtedy poznałem też ciebie. Kiedy wybudziłem się ze śpiączki, powiedzieli mi że załamana blondynka wbiegła mi na ulicę. Zgadnij kim była.- Zaśmiał się cicho.
-Pf... Pomożesz mi wrócić do siebie? Ty odzyskasz swoją Lou, a ja swo...
-Swojego Stinga?- Dokończył za nią, na co zarumieniła się.
-Wcale nie! Swoich przyjaciół, idioto!- Wymamrotała pod nosem.
-A jednak się nie różnicie.- Westchnął Eucliffe.
***
-Mam dość! Jakim sposobem mam użyć tego zaklęcia, skoro przez dwa tygodnie nie poczułam nawet szczypty magii?!- Blondynka prawie krzyknęła. Od prawie 21 dni próbowali przenieść Lou do "magicznego Fiore". Zaklęcie zostało dopracowane, jednak potrzebna była chociaż minimalna ilość mocy magicznej, aby go użyć. Przez te trzy tygodnie, Louise przyzwyczaiła się do "normalnego" Stinga, więc traktowała go jak oryginał.
-Nie możesz się poddać! Nie teraz. Uda się, zobaczysz.- Mruknął chłopak. Za każdym razem siedzieli w tym samym miejscu, a mianowicie pod ścianą w pomieszczeniu, w którym poznali się po raz drugi. Sting upierał się, że blondynka poczuje magię, kiedy całkowicie się wyciszy. Oczywiście miała na myśli medytację.
-Koniec na dzisiaj. Jestem umówiona z Gajeelem i Nikki.- Westchnęła, kiedy zegar wybił godzinę 18:30.
-Odwiozę cię.- Zaproponował, a raczej oświadczył, Eucliffe. Mogłaby dzwonić po Canę, ale znając jej siostrę nie jest ona w stanie trzeźwości umysłowej i fizycznej.
-Aye...- Mruknęła i wstała z podłogi. Skierowali się do garażu, gdzie stało ukochane Lamborgini Stinga. Lou ze smutkiem zauważyła, że chłopak zaciska pięści aby powstrzymać odruch, jakim jest złapanie jej za rękę.
To był kolejny powód dla którego chciała wracać. Sting cierpiał. Nie wiedziała i nawet nie zastanawiała się co się dzieje ze Stingiem z jej świata. Najważniejsze było w tym momencie to, że Sting z tego cierpi. Często powstrzymywał się przed odruchami, typu złapanie jej za rękę czy pocałowanie w policzek na dobranoc. Nienawidziła patrzeć na jego smutek, bo kurcze... polubiła go! Zachowywał się prawie jak magiczna wersja, z małą luką w uczuciach.
Cała droga minęła im w ciszy. Kiedy zatrzymał się pod jej domem, w końcu ją przerwał.
-Myślisz, że nam się uda? Że wrócisz do domu? Że Lou, ta nie magiczna, wróci?- Zapytał cicho, przymykając oczy.
-Nie wiem, Sting. Nie mam pojęcia...- Westchnęła i przyjrzała mu się. -Kochasz ją, prawda?- Zadała ciche pytanie.
-Jak nikogo innego. Jest dla mnie wszystkim. Jeśli nie wróci... Nie przeżyję tego.- Wyszeptał, chowając twarz w dłonie. Oparł łokcie o kierownicę i westchnął. -Rogue, Lector i Fro są zawsze przy mnie, ale to nie to samo...
Dziewczyna uśmiechnęła się lekko na wspomnienie poznanych ostatnio ludzi. Lector był niskim brunetem, ubranym zawsze w jeansy i luźne t-shirty. Frosh cechowały zielone włosy i oczy oraz różowe ubrania. Rogue nie różnił się wiele od swojej magicznej wersji, gdyż też był cichy i mało się odzywał.
-Przepraszam. Jeśli to moja wina, że tu jestem... Naprawdę mi przykro, Sting.- Powiedziała cicho i nachyliła się nad nim, aby pocałować go w policzek. -Dobranoc.- Szepnęła i wysiadła z auta, zostawiając zdezorientowanego chłopaka samego.
Od razu po wejściu do domu udała się do swojego pokoju, aby ogarnąć się na spotkanie z przyjaciółmi. 
Jednak w myślach nadal zastanawiała się, jak obudzić w sobie magię...