Rozdział 3 - "Delilah..."

Z delikatnym uśmiechem na twarzy, obserwowałam jak Fairy Tail świętuje. Co dla mnie najdziwniejsze, ci wszyscy magowie cieszą się tak przeze mnie… Kto by się spodziewał, że nowy członek w gildii może doprowadzić do imprezy.

-Em.. Lou? Mogłybyśmy porozmawiać?- Z zamyślenia wyrwał mnie głos Lucy.

-Huh? A tak! Jasne.- Uśmiechnęłam się do niej i wskazałam miejsce naprzeciwko mnie. Siedziałam przy najbardziej oddalonym stoliku, a co jakiś czas „odwiedzali” mnie różny magowie. -Więc…? W czym może pomóc ci moja dusza?

-Właściwie… Chciałam cię prosić o przybliżenie twojej historii. Jestem dość ciekawska, a to co nam mówiłaś było takie… ogólne.- Kiedy usiadła na krześle, lekko nachyliła się w stronę stolika, uważnie mnie obserwując.

-Takie miało być.- Zaśmiałam się cicho. -Nie lubię mówić dużo o sobie, a już szczególnie osobom, do których nie mam zaufania. No wiesz… nie wiadomo na kogo się trafi.- Westchnęłam. -Jednak… lubię cię. Dostaniesz ten zaszczyt i poznasz moje życie.- Uśmiechnęłam się, widząc radość blondynki. -Od czego by tu zacząć…

-Mówiłaś coś o pożarze i „Casie”.- Przypomniała mi dziewczyna, a ja skinęłam głową.

-A więc… Cas, czyli Castiel Growe. Był moim pierwszym prawdziwym przyjacielem, bo Cany nie mogłam uznać wtedy za przyjaciółkę. W sumie… Przez przyjaciela mam na myśli osobę, która bawi się z tobą, kiedy mama nie może. Miałam dwa lata kiedy go poznałam. On miał wtedy… chyba cztery. Urodził się w rodzinie, którą uważano za „złą”. Rodzice Castiela należeli do mrocznej gildii, a jego starsza siostra uciekła z domu. Ludzie w wiosce twierdzili, że Cas albo dołączy do rodziców, albo tak jak siostra, ucieknie. Kiedy władzę przejął mag, zażądał śmierci rodziny Growe. Ścięto i rodziców, i Castiela. Mroczna gildia chciała się zemścić. Był sierpień, a ja spędzałam dzień u babci. Cana i mama zostały w domu. Ci magowie… podpalili wioskę. Spłonęła większa część, w tym dom mojej babci. Matka uznała mnie za zmarłą, mimo zaprzeczeń babki. Przeżyłam dzięki ratunkowi jednego z żołnierzy. Pomógł mi wydobrzeć, lecz kiedy chciałam wrócić do domu usłyszałam o pogrzebie. Moim pogrzebie. Uznałam, że nie mam już powodu do powrotu, więc poprosiłam żołnierza, aby zabrał mnie do cioci, Nanami. Okazało się jednak, że mroczne gildie nie odpuszczają. Przez rodziców Castiela, wiedzieli o naszej przyjaźni i postanowili wcielić mnie do siebie, wcześniej porywając. Kiedy Nanami stanęła w mojej obronie, zabili ją i całą wioskę.- Urwałam na chwilę, kiedy przed moimi oczami pojawiły się obrazy z tamtego dnia.

Krew. Dużo krwi.

Trupy na ulicach.

Martwe oczy Nanami.

-Lou? Jeśli nie chcesz, nie musisz kontynuować.- Lucy patrzyła na mnie ze zmartwieniem w oczach. Uśmiechnęłam się lekko i pokręciłam głową.

-Chcę. Ktoś musi to wreszcie usłyszeć. Wracając do opowieści… Uciekłam. Przez parę dni chodziłam bez celu po lesie. Nad jednym z napotkanych rzek, zobaczyłam człowieka. Ale nie byle jakiego… Był strasznie wysoki, miał niebieskie włosy i prawie białą skórę. Kiedy na mnie spojrzał, myślałam że mnie zabije. Ale… on jedynie powiedział „Los twój zmieszał się z wodą i nigdy nie powróci.” Dla dziecka, którym byłam było to idiotyczne. Zrozumiałam dopiero, gdy Nyron zabrał mnie do Doliny Bóstw. Trzeci wymiar, po Ziemi i Edolas. To właśnie tam nauczyłam się magii Wodnego Zabójcy Bogów i paru zaklęć Zabójcy Bogów Błyskawicy. Zaprzyjaźniłam się z kilkoma wychowankami. Kiedy Paless zdradził bogów, chcieli nas zabić. Jednak Nyron i kilkoro innych opiekunów ochronili nas. Wierzyli, że przeżyjemy tylko dzięki pełni mocy, dlatego… musieliśmy ich zabić. Nie wiem czy reszta dała radę, ale ja odmówiłam. Wtedy Nyron po raz pierwszy i ostatni, użył na mnie przejęcia umysłu. Nakazał wbić mu sztylet w serce… Nie mogłam tego powstrzymać… Zabiłam go.- Przerwałam na chwilę, aby otrzeć łzy z policzków. -Jak już wcześniej wspominałam, ja i reszta Zabójców Bogów podzieliliśmy się na grupy. Razem z Angel, Zabójczynią Bogów Trucizny, postanowiłyśmy odpuścić i działać na własną rękę. Przypadkiem natknęłam się na smoka błyskawic, Thunera. Po raz kolejny zostałam przygarnięta przez istotę nadludzką. Wychowywał mnie na Smoczego Zabójcę. Któregoś dnia, kiedy się obudziłam jego już nie było… Przez dwa lata szukałam go po całym kontynencie. Odpuściłam, gdy spotkałam Kimiko - Lodową Zabójczynię Bogów, Arena - Białego Zabójcę Bogów i Milo - Cienistego Zabójcę Bogów. Postanowiliśmy połączyć się i stworzyć Kamigami. Wszystko szło dobrze, aż do ostatniego miesiąca, jednak… już wiesz co się wtedy działo.- Kiedy skończyłam uświadomiłam sobie, że jest cicho. Za cicho. Rozejrzałam się po gildii i zauważyłam, że każde spojrzenie jest wbite we mnie. Cana ze łzami w oczach, podeszła do mnie i wręcz rzuciła się w moje ramiona. Lekko zszokowana, odwzajemniłam uścisk. -Jak długo mnie słuchacie?

-Większość od momentu nad rzeką, a ja, Natsu, Levy, Gajeel, Wendy i zapewne Laxus od kiedy wyjechałaś do Nanami. Nie wiedziałam… Myślałam, że umarłaś.- Wychlipała Cana, a ja westchnęłam. I wtedy wtrąciła się Żywa Zapałka.

-Ile tak właściwie masz lat?- Zapytał, a ja przewróciłam oczami.

-Osiemnaście.- Opowiedziałam krótko, a on zamyślił się na chwilę.

-Ale… Cana też ma osiemnaście. A jesteście siostrami, więc… jak?- Dedukcja na poziomie Sherlocka…

-Jesteśmy bliźniaczkami, zapałko.- Odpowiedziałam tonem „Jeszcze na to nie wpadłeś?!”.

-Przecież… Jesteście zupełnie inne. Cana jest brunetką, ty blondynką. Ona ma fiołkowe oczy, ty błękitne. Ona jest wysoka, ty jesteś niska.- Tym razem wypowiedział się Gajeel.

-Bliźniaczki dwujajowe.- Odpowiedziała Levy, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć.- Lou jest podobna do jednego z rodziców, a Cana do drugiego.

-Właściwie, to Cana jest podobna do babci.- Uśmiechnęłam się lekko i poczochrałam siostrę po włosach.

-Ty za to jesteś kopią mamy.- Mruknęła.

-Do ojca nie jesteśmy podo… A nie, czekaj. Nie wiemy kim jest ojciec.- W połowie zdania mój głos zadrżał. Opuściłam wzrok na podłogę i westchnęłam.

-Lou… Możemy się przejść?- Zapytała Cana, a ja skinęłam głową, mimo zdziwienia. Wyszłyśmy z gildii, ówcześnie żegnając się z jej członkami, gdyż jak powiedziała brunetka „Wracamy już do domu.”

-Więc… Chciałaś porozmawiać o czymś czy masz dość alkoholu na dzisiaj?- Zapytałam, kiedy przez dłuższą chwilę szłyśmy w ciszy.

-Delilah…- Zaczęła Cana, a ja wzdrygnęłam się słysząc moje drugie imię. Zapowiada się poważna rozmowa. -Wiem kim jest nasz ojciec.

-CO?!- Prawie krzyknęłam, w ostatniej chwili powstrzymując się.

-On… Należy do Fairy Tail. Gildarts Clive.- Powiedziała, patrząc w niebo pokryte gwiazdami.

-Czy on… wie? Że ma córki?- Zapytałam po paru minutowej ciszy.

-Nie. Nie mam odwagi mu powiedzieć.- Westchnęła, a ja przygryzłam wnętrze policzka.

-Damy radę, Can. W końcu… Jesteśmy Bliźniaczkami Terroru!- Objęłam ją ramieniem(a przynajmniej próbowałam…), a ona wybuchła śmiechem.

-Pamiętasz panią Dero? I to jak goniła nas z miotłą?- Wydusiła z siebie, a ja skinęłam głową.

-Jak mogłabym zapomnieć naszą ukochaną sąsiadkę?! To była moja idolka!- Zaśmiałam się, a Cana jedynie pokręciła głową z rozbawieniem. W towarzystwie śmiechu i wspomnień z dość krótkiego dzieciństwa, udałyśmy się do domu brunetki, po czym zasnęłyśmy w jednym łóżku. 

•••

Naaaah... No moje pandziątka! Dla wyjaśnienia historii z poprzedniego rozdziału(trochę pogmatwana, ale tak miało być), daję wam już drugi dzisiaj rozdział! Rozpieszczam was :-:

Milly: Zapomniałaś wspomnieć, że "drugi dzisiaj rozdział, po ponad tygodniu bez żadnego"...

Cichaj mi tam! Siedziałaś w szafie i było dobrze... 

Milly: Lol. My nie mamy szafy.

Fakt :_: Ups...

Kernelss♥

&Milly